دلتنگیها
کاش تو این شهر غریب صدای آشنا بیاد دل من هواتو کرده فقطم تو رو می خواد
(بهترين بهترين من)
زرد و نيلي و بنفش
سبز و آبي و كبود!
با بنفشه ها نشسته ام،
سالهاي سال ،
صبح هاي زود.
در كنار چشمة سحر
سر نهاده روي شانه هاي يكدگر،
گيسوان خيسشان به دست باد،
چهره ها نهفته در پناه سايه هاي شرم ،
رنگها شكفته در زلال عطر هاي گرم،
مي تراود از سكوت دلپذيرشان،
بهترين ترانه ،
بهترين سرود!
مخمل نگاه اين بنفشه ها ،
مي برد مرا سبكتر از نسيم
از بنفشه زار باغچه ،
تا بنفشه زار چشم تو ـ كه رُسته در كنار هم ـ
زرد و نيلي و بنفش
سبز و آبي و كبود.
با همان سكوت شرمگين،
با همان تررانه ها و عطرها ،
بهترين هر چه بود و هست،
بهترين هر چه هست و بود!
در بنفشه زار چشم تو
من ز بهترين بهشت ها گذشته ام
من به بهترين بهارها رسيده ام .
اي غم تو همزبان بهترين دقايق حيات من !
لحظه هاي هستي من از تو پر شده ست
آه!
در تمام روز ،
در تمام شب،
درتمام هفته ،
در تمام ماه ،
در فضاي خانه ، كوچه ، راه
در هوا ،زمين ، درخت ، سبزه ، آب،
در خطوطِ در همِ كتاب،
در ديارِ نيلگونِ خواب!
اي جدايي تو بهترين بهانة گريستن!
بي تو من به اوج حسرتي نگفتني رسيده ام .
اي نوازش تو بهترين اميدِ زيستن!
در كنار تو
من ز اوج لذتي نگفتني گذشته ام .
در بنفشه زار چشم تو
برگ هاي زرد و نيلي و بنفش،
عطر هاي سبز و آبي و كبود،
نغمه هاي نا شنيده ساز مي كنند،
بهتر از تمام نغمه ها و سازها!
روي مخمل لطيف گونه هات،
غنچه هاي رنگ رنگ ناز،
برگ هاي تازه تازه باز مي كنند،
بهتر از تمام رنگ ها و رازها !
خوبِ خوبِ نازنين من !
نام تو هميشه مرا مست ميكند
بهتر از شراب .
بهتر از تمام شعرهاي ناب!
نام تو ، اگر چه بهترين سرود زندگيست
من تو را
به خلوت خدايي خيال خود :
« بهترينِ بهترين من» خطاب ميكنم،
بهترينِ بهترينِ من
(سوقات ياد )
، اين سپيدار كهنسالي كه هيچ از قيل و قال ما نمي آسود
، اين حياط مدرسه
اين كبوتر هاي معصومي
كه ما
، روزي به آنها دانه ميداديم
، اين همان كوچه، همان بن بست
اين همان خانه، همان درگاه،
! اين همان ايوان همان در ...آه
، از بيابان هاي خشك و تشنه، از هر سوي صد فرسنگ
، در غروبي ارغواني رنگ
، با نشاني هاي گنگ و دور
، آمدم تا هفت سال از سرگذشتم را
بشنوم ـ شايد ـ
، از اشارتهاي يك در
از نگاه ساكت يك پنجره، يك شيشه، يك ديوار
!در حرم، در كوچه،
در بازار
:آمدم خود را مگر پيدا كنم
، كيف زرد كوچكي بر پشت
نيزه اي از آن قلم هاي نئي در مشت،
، گوش ها از سوز سرما سرخ
! رهگذر بر سنگفرشِ
راه ناهموار
آمدم ـ شايد ـ
، ناگهان در پيچ يك كوچه
! چشم در چشمان
مادر وا كنم
، هاي هاي اشتياق سالها را سر دهيم
، وانچه در جان و
جگر يك عمر پنهان كرده ايم
. سر در آغوش هم آريم و به يكديگر دهيم
!هيچ
در ميان ازدحام
زائران
پاي تا سر گوش،
، شايد از او ناله اي در گير و دار اين همه فرياد
مانده باشد در فضا،
ـ هر چند نا
مفهوم ـ
: در رواق سرد ساكت
مي دويدم در نگاه صد هزار آيينة كوچك
شايد از سيماي او
در بازتاب جاودان
اين همه تصوير
مانده باشد سايه اي،
ـ هر چند نا
معلوم ـ
!هيچ
! هيچ غير از بغض تاريك ضريح
هيچ غير از شمع ها و قصه پر پر زدن در اشك
هيچ غير از بهتِ محراب،
!آه
! هيچ غير از
انتظار كفش كن
!بازميگشتم
.زخم كاري خورده
اي، تا جاودان دلتنگ
. از بيابان هاي خشك و تشنه صد فرسنگ، صد فرسنگ
پيش چشمم گردبادي خاك صحرا را،
چون دل من، از زمين ميكند و مي پيچاندو
. تا اوج فضا مي برد
خود نمي دانم،
موجي از نفرين اين بيچاره آدم بود و
!در چشمان كور
آسمان مي ريخت؟
!يا كه باد رهگذر، سوقات انسان را به درگاه خدا
ميبرد؟
!
خاك خواهي شد
. از رخ آيينه ها
هم پاك خواهي شد
! چون غباري گيج، گم، سر گشته در افلاك خواهي شد
(بهار را باور کن)
باز کن پنجره ها را، که نسيم
روز ميلاد اقاقي ها را
جشن ميگيرد
و بهار
روي هر شاخه، کنار هر برگ
. شمع روشن کرده ست
همه چلچله ها برگشتند
و طراوت را فرياد زدند
کوچه يکپارچه آواز شده ست
و درخت گيلاس
هديه جشن اقاقي ها را
. گل به دامن کرده ست
باز کن پنجره ها را، اي دوست
هيچ يادت هست
که زمين را عطشي وحشي سوخت؟
برگها پژمردند ؟
تشنگي با جگر خاک چه کرد؟
هيچ يادت هست؟
توي تاريکي شبهاي بلند
سيلي سرما با تاک چه کرد؟
با سر و سينه گلهاي سپيد
نيمه شب باد غضبناک چه کرد ؟
هيچ يادت هست؟
حاليا معجزة باران را باور کن
و سخاوت را در چشم چمنزار ببين
و محبت را در روح نسيم
که در اين کوچة تنگ
با همين دست تهي
روز ميلاد اقاقي ها را
!جشن ميگيرد
خاك جان يافته است
تو چرا سنگ شدي؟
تو چرا اين همه دلتنگ شدي؟
باز كن پنجره را
و بهاران را
.باور كن
